"Ik dacht 'kom, ik gà al,
dan bén ik er al.’
Want de afwezigen hebben ongelijk, toch?
Mijn vader bijvoorbeeld, die is er niet meer.
Die kan niet meer vertellen waarom hij zo nodig moest verdwijnen in de televisie.
En ik maar de plezante uithangen.
Niet om iedereen te vermaken, maar om zijn aandacht te vangen.
Het is niet gelukt.
En kijk, ik sta hier nog.
De mens is al dood en ik sta hier nog.
Aanwezig!”
Aanwezig zijn of afwezig zijn, dat is de vraag die Johan Terryn al een tijd lang bezighoudt. In zijn nieuwe voorstelling probeert hij zoveel mogelijk in het hier en nu te kruipen. Er te zijn en te blijven, dat is zijn uitdaging in een wereld vol prikkels die ons naar elders lokken.
Hij herinnert zich zijn vader, die aanwezig was zonder echt aanwezig te zijn. Net als zovele vaders van die generatie. Wat je ook vroeg, het antwoord bleef steevast ‘hmm’. Wanneer hij zelf zijn jongvolwassen zoon in een verre, vreemde stad achterlaat en twijfelend zwaaiend wegrijdt, vraagt hij zich af of hij wel genoeg aanwezig is geweest. Het gevoel ‘Ik heb nog zoveel te geven’ blijft hem achtervolgen.
Op de lange terugrit maakt hij een ommezwaai. Hij verzamelt de belangrijkste levenslessen: de dingen die zijn eigen vader nooit uitsprak, en die hij nu zelf moet verzinnen of lenen van mensen die hij bewondert. Een speech om zijn zoon het leven in te sturen. Zijn eigen soort ‘Wear Sunscreen’, oftewel: 900 km goeie raad om ten volle aanwezig te zijn in dit leven.
Net als in zijn eerdere voorstellingen ‘De ingehuurde man’, ‘Het Uur Blauw’ en ‘Tot Onze Grote Spijt’, weet Johan Terryn met zijn stand-up psychology opnieuw te raken. Zijn toon varieert van grappig, bezwerend en ontroerend tot hartverwarmend.
Tekst en Spel: Johan Terryn
Coach: Randall Casaer
Muziek: Pieter Schrevens
Decor en licht: Pieter Van Leuven
Foto: Katoo Peeters
Ontwerp: Studio Anorak
In samenwerking met De Studio
